نمیشود که نمیشود

گاهی گمان نمیکنی ولی خوب میشود 
گاهی نمیشود که نمیشود که نمیشود
گاهی بساط عیش خودش جور میشود 
گاهی دگر تهیه بدستور میشود
گه جور میشود خود آن بی مقدمه 
گه با دو صد مقدمه ناجور میشود
گاهی هزار دوره دعا بی اجابت است 
گاهی نگفته قرعه به نام تو میشود
گاهی گدای گدایی و بخت با تو یار نیست 
گاهی تمام شهر گدای تو میشود
گاهی برای خنده دلم تنگ میشود 
گاهی دلم تراشه ای از سنگ میشود
گاهی تمام آبی این آسمان ما 
یکباره تیره گشته و بی رنگ میشود
گاهی نفس به تیزی شمشیر میشود 
از هرچه زندگیست دلت سیر میشود
گویی به خواب بود جوانی مان گذشت 
گاهی چه زود فرصتمان دیر میشود
کاری ندارم کجایی چه میکنی 
بی عشق سر مکن که دلت پیر میشود

غباری در بیابانی

نه دل مفتون دلبندی نه جان مدهوش دلخواهی

نه بر مژگان من اشکی نه بر لبهای من آهی

نه جان بی نصیبم را پیامی از دلارامی

نه شام بی فروغم را نشانی از سحرگاهی

نیابد محفلم گرمی نه از شمعی نه از جمعی

ندارد خاطرم الفت نه با مهری نه با ماهی

به دیدار اجل باشد اگر شادی کنم روزی

به بخت واژگون باشد اگر خندان شوم گاهی

کیم من ؟ آرزو گم کرده ای تنها و سرگردان

نه آرامی نه امیدی نه همدردی نه همراهی

گهی افتان و خیزان چون غباری دربیابانی

گهی خاموش و حیران چون نگاهی برنظرگاهی

رهی تا چند سوزم در دل شبها چو کوکبها

باقبال شرر نازم که دارد عمر کوتاهی

رهی معیری