اینجا...

اینجاست،

این تکه از مغز، دیرتر از تمام سلول ها می میرد. اینجا هم لایه های فراموشی است. صداهایی که ما می شنویم به اینجا که می رسد جذب این توده لیز می شود و ما آن را فراموش می کنیم، در حالی که همیشه توی کله ی ماست. اینجا پر از اعتقادات فراموش شده است، جای دفن شدنِ اسم کسانی که دوستشان داشته ایم، بی آنکه بتوانیم به یاد آوریم که آنها چه کسانی بوده اند. هزاران سلول اینجاست که کارشان فقط خاکسپاری ست، خاکسپاری رویاهای ما...

👤بیژن نجدی