همیشگى
همیشه فکر می کردم هر کسی که وارد زندگیم می شود باید برای همیشه بماند.
شاید برای همین بود که هیچوقت از آدم های زندگیم ناراحت نمی شدم و سعی میکردم برایشان سنگ تمام بگذارم.
فکر میکردم آن ها را باید به هر قیمتی نگه دارم.
حتی به قیمت اینکه بیشتر وقتم را برایشان بگذارم و انرژیم را خرجشان کنم.
بارها و بارها اتفاق می افتاد که از رفتارهایشان، از حرف هایشان، از فکرهایشان می رنجیدم ولی سکوت میکردم تا آن ها را در زندگیم حفظ کنم.
هر چه می گذشت بیشتر از کسی که می خواستم باشم فاصله میگرفتم.
حتی اگر مقصر نبودم خودم را محکوم میکردم تا در ذهنم تیره نشوند.
آنقدر مثل آن ها فکر کردم که دیگر چیزی از خودم باقی نماند.
کاملا تغییر کرده بودم.
اما این تغییر را تحمل میکردم. تفاوت ها و اشتباهاتشان را میدیدم و خودم را توجیه میکردم.
ناراحتی هایم را پنهان میکردم و با خودم میگفتم باید در زندگی ام بمانند.
اما همیشه اینطور است که هر تحملی یک روز تمام می شود.
یک روز چشم هایم را باز کردم و دیدم حالا نه کسی را برای خودم نگه داشته ام؛ نه دیگر خودم هستم...
آن روز بود که فهمیدم آدم ها را نباید به هر قیمتی نگه داشت.
همه برای ماندن نمی آیند.
آدمی که می ماند جنسش با دیگران فرق دارد.
برای ماندنش مجبور نمی شوی خودت را تغییر دهی.
فهمیدم برای نگه داشتن آدم ها نباید خودت را زیر پا له کنی.
آدم ها باید با دلشان بمانند نه با جسمشان...
👤حسین حائریان
Artikal @Kafiha
