قصه عشق لیلی

شب، 

شب سختی بود.

و چه آسان و چه بی پروا گفت : که دگر حسی نیست.

دل من، هری ریخت، درد با من آمیخت،

قلبم از جا لرزید، قطره اشکم خشکید.

مات و مبهوت شدم.

چشمها را بستم،

با دل خود گفتم :

سهم دل نازک من،

پاسخی سرد نبود!!

شوق دیدار کجاست؟!

او که با من میگفت : دل سنگش، تنگ است.

دلم از سینه جدا شد، نفسم بند آمد.

و دلم، این دل پاک

که چه امید عبث داشت به دل.

این هم از قصه ی عشق لیلی،

وای بر مجنونم.